วันจันทร์ที่ 25 มิถุนายน พ.ศ. 2555

ความพยายาม




เป็นหลายต่อหลายวันที่ฉันต้องอยู่เงียบๆกับตนเอง พร้อมกับทำความเข้าใจ

กับอารมณ์และความรู้สึก.. คิดถึงที่เกิดขึ้น หลังจากความพยายามที่จะติดต่อหา...

ใครบางคนที่ฉันอยากที่จะพูดคุยด้วย


ดูเสมือนจะหมดหนทางเมื่อสัณญาณโทรศัพท์บ่งบอกว่าเจ้าของโทรศัพท์ไม่ได้เปิด

เครื่องรับ...ใช่สินะ..ไม่ได้เปิดเครื่องรับสาย....มาหลายวันแล้ว


ฉันเองไม่ทราบได้ว่า...เกิดอะไรขึ้นหรือไม่กับเจ้าของเครื่อง.....รู้แต่เพียงว่าคนที่

พยายามติดต่อไปถึงอย่างฉัน...มันเกิดอาการ.. หมดกำลังใจ”…เสียดื้อๆ...ใช่สิ

นะตั้งแต่วันนั้น..วันที่เราได้พูดคุยกันในครั้งสุดท้ายก่อนที่เธอจะเดินทางไปประชุม

ในต่างประเทศ...และก็เกิดข่าวโรคระบาดรุนแรงในประเทศใกล้เคียงกับที่เธอไป

ประชุม..


e-mail หลายต่อหลายต่อฉบับส่งจากฉันถึงเธอ...ข้อความบ่งบอกให้รู้ว่า..คนทาง

นี้..เป็นห่วงสุขภาพของเธอ..เพราะฉันรับรู้มาว่าก่อนออกเดินทางเธอป่วยจนต้อง

ไปพบแพทย์


ท้ายที่สุดสัณญาณโทรศัพท์ของเธอก็บ่งบอกว่า..เธอไม่อยู่ในประเทศ...ความ

เป็นคนช่างสังเกตของฉันมันบอกจากเสียงตอบรับที่แตกต่างไปจากเดิม..อย่างไร

ก็ตามแต่....เธอคงไม่รับสายและติดต่อกลับมา..เช่นอย่างที่เธอเคยปฎิบัติไม่เคย

เปลี่ยน


สัณญาณโทรศัพท์เปลี่ยนไปอีกครั้ง...เสียงเพลงรอสายเพลงเก่าดังขึ้น..ซึ่งเป็น

สัญญาลักษณ์บ่งบอกว่าเธอน่าจะกลับมาถึงเมืองไทยแล้ว....ฉันส่งข้อความถึง

มือถือบอกว่าต้องการ..

คำแนะนำ”…แน่นอนมันเป็นหนทางหนึ่งที่ฉันมักจะใช้ได้ผลหากต้องการ....

การตอบรับจากเธอ


แต่ดูเหมือนจะไม่ใช่..สำหรับครั้งนี้....ท้ายที่สุดฉันใช้วิธีการเขียน e-mail พร้อม

คำถามที่ต้องจากขอความเห็นจากเธอ..แต่ก็ยังคงมีเพียง....ความเงียบ”..

เป็นคำตอบจากเธอ


ฉันเคยถามตัวเองเสมอ..ว่า.... ระหว่างเธอกับฉัน..จะมีโอกาสแปรเปลี่ยน

ให้..ความสัมพันธ์..เป็น...เราได้ไหม และในทุกครั้งที่ฉันตั้งคำถามนี้กับ

ตัวเอง...ดูเหมือน..อารมณ์..มักจะเป็นฝ่ายที่ให้คำตอบแก่ฉันอย่างหนัก

แน่นว่า..ได้แน่นอน...ไม่น่าจะมีเหตุอะไรที่จะมาขวางกันใน...ความเป็นเรา

...ที่ฉันกำลังพยายามที่จะสร้าง


แต่มาในวันนี้...ฉันเริ่มไม่แน่ใจในคำตอบที่ได้จากอารมณ์.....ฉันเริ่มตั้งคำถาม

นี้อีกครั้ง..แต่ คราวนี้..ฉันหันไปถามกับ..เหตุผล”…แทน..และคำตอบดู

เหมือนจะแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง จากคำตอบที่ฉันได้รับจาก..

อารมณ์ เพราะเหตุผล..กลับหันมาตั้งคำถามกลับฉันว่า....ด้วยเหตุผลอะไร

..ฉันจึงต้องใช้ความพยายามเสียเหลือเกินที่จะ..สร้างความเป็นเรา..ระหว่าง

..เธอ.กับ..ฉัน


ทำไม..ไม่ปล่อยให้...เวลาเป็นผู้ช่วย...และค่อยๆ..แปรเปลี่ยน....

จากความตั้งใจเพียงอย่างเดียว...และให้..... ความจริงใจ”….ค่อยๆเข้ามา

ทำหน้าที่ของมันอย่างเต็มตัว

ในบางครั้ง.....เป็นเพราะความ..ตั้งใจที่มากล้นเกินไปก็อาจจะทำให้....

ผู้รับเริ่มอึดอัด....หากแต่... ยอมให้..ความจริงใจได้เล่นบทบาทของ

มันบ้าง....ทั้งผู้ให้และผู้รับอาจจะรู้สึก...ผ่อนคลาย....และมีโอกาสที่จะ

เรียนรู้..ความเป็นมา..เป็นไปของอีกฝ่าย..ก่อนที่จะเริ่มต้น...ตอบโจทย์

ของ.....ความเป็นเรา....ได้ในที่สุด


ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น