เป็นหลายต่อหลายวันที่ฉันต้องอยู่เงียบๆกับตนเอง พร้อมกับทำความเข้าใจ
กับอารมณ์และความรู้สึก.. “คิดถึง”ที่เกิดขึ้น หลังจากความพยายามที่จะติดต่อหา...
“ใครบางคน” ที่ฉันอยากที่จะพูดคุยด้วย
ดูเสมือนจะหมดหนทางเมื่อสัณญาณโทรศัพท์บ่งบอกว่าเจ้าของโทรศัพท์ไม่ได้เปิด
เครื่องรับ...ใช่สินะ..ไม่ได้เปิดเครื่องรับสาย....มาหลายวันแล้ว
ฉันเองไม่ทราบได้ว่า...เกิดอะไรขึ้นหรือไม่กับเจ้าของเครื่อง.....รู้แต่เพียงว่าคนที่
พยายามติดต่อไปถึงอย่างฉัน...มันเกิดอาการ.. “หมดกำลังใจ”…เสียดื้อๆ...ใช่สิ
นะตั้งแต่วันนั้น..วันที่เราได้พูดคุยกันในครั้งสุดท้ายก่อนที่เธอจะเดินทางไปประชุม
ในต่างประเทศ...และก็เกิดข่าวโรคระบาดรุนแรงในประเทศใกล้เคียงกับที่เธอไป
ประชุม..
e-mail
หลายต่อหลายต่อฉบับส่งจากฉันถึงเธอ...ข้อความบ่งบอกให้รู้ว่า..คนทาง
นี้..เป็นห่วงสุขภาพของเธอ..เพราะฉันรับรู้มาว่าก่อนออกเดินทางเธอป่วยจนต้อง
ไปพบแพทย์
ท้ายที่สุดสัณญาณโทรศัพท์ของเธอก็บ่งบอกว่า..เธอไม่อยู่ในประเทศ...ความ
เป็นคนช่างสังเกตของฉันมันบอกจากเสียงตอบรับที่แตกต่างไปจากเดิม..อย่างไร
ก็ตามแต่....เธอคงไม่รับสายและติดต่อกลับมา..เช่นอย่างที่เธอเคยปฎิบัติไม่เคย
เปลี่ยน
สัณญาณโทรศัพท์เปลี่ยนไปอีกครั้ง...เสียงเพลงรอสายเพลงเก่าดังขึ้น..ซึ่งเป็น
สัญญาลักษณ์บ่งบอกว่าเธอน่าจะกลับมาถึงเมืองไทยแล้ว....ฉันส่งข้อความถึง
มือถือบอกว่าต้องการ..
“คำแนะนำ”…แน่นอนมันเป็นหนทางหนึ่งที่ฉันมักจะใช้ได้ผลหากต้องการ....
การตอบรับจากเธอ
แต่ดูเหมือนจะไม่ใช่..สำหรับครั้งนี้....ท้ายที่สุดฉันใช้วิธีการเขียน
e-mail พร้อม
คำถามที่ต้องจากขอความเห็นจากเธอ..แต่ก็ยังคงมีเพียง....
“ความเงียบ”..
เป็นคำตอบจากเธอ
ฉันเคยถามตัวเองเสมอ..ว่า.... “ระหว่างเธอกับฉัน”..จะมีโอกาสแปรเปลี่ยน
ให้..ความสัมพันธ์..เป็น...“เรา”ได้ไหม และในทุกครั้งที่ฉันตั้งคำถามนี้กับ
ตัวเอง...ดูเหมือน..
“อารมณ์”..มักจะเป็นฝ่ายที่ให้คำตอบแก่ฉันอย่างหนัก
แน่นว่า.. “ได้แน่นอน”...ไม่น่าจะมีเหตุอะไรที่จะมาขวางกันใน...ความเป็นเรา
...ที่ฉันกำลังพยายามที่จะสร้าง
แต่มาในวันนี้...ฉันเริ่มไม่แน่ใจในคำตอบที่ได้จากอารมณ์.....ฉันเริ่มตั้งคำถาม
นี้อีกครั้ง..แต่
คราวนี้..ฉันหันไปถามกับ..
“เหตุผล”…แทน..และคำตอบดู
เหมือนจะแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง
จากคำตอบที่ฉันได้รับจาก..
อารมณ์ เพราะเหตุผล..กลับหันมาตั้งคำถามกลับฉันว่า....ด้วยเหตุผลอะไร
..ฉันจึงต้องใช้ความพยายามเสียเหลือเกินที่จะ..สร้างความเป็นเรา..ระหว่าง
..เธอ.กับ..ฉัน
ทำไม..ไม่ปล่อยให้...
“เวลาเป็นผู้ช่วย”...และค่อยๆ..แปรเปลี่ยน....
จากความตั้งใจเพียงอย่างเดียว...และให้.....
“ความจริงใจ”….ค่อยๆเข้ามา
ทำหน้าที่ของมันอย่างเต็มตัว
ในบางครั้ง.....เป็นเพราะความ..ตั้งใจที่มากล้นเกินไปก็อาจจะทำให้....
“ผู้รับเริ่มอึดอัด”....หากแต่...
ยอมให้..ความจริงใจได้เล่นบทบาทของ
มันบ้าง....ทั้งผู้ให้และผู้รับอาจจะรู้สึก...ผ่อนคลาย....และมีโอกาสที่จะ
เรียนรู้..ความเป็นมา..เป็นไปของอีกฝ่าย..ก่อนที่จะเริ่มต้น...ตอบโจทย์
ของ.....ความเป็นเรา....ได้ในที่สุด
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น